De laatste tijd werk ik hard aan een systeem om AI echt in te zetten. Custom en binnen bedrijven die al systemen hebben die gewoon mogen blijven bestaan.
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik mijn ongemak over AI gewoon zou negeren. Werk en onze relatie tot werk, gaat gewoon veranderen en ik wil niet overkomen als de begrafenisondernemer die foldert bij het ziekenhuisbed.
Veel werk is allang vervangen
We zeggen vaak: "AI gaat banen vervangen." Maar de werkelijkheid is: veel werk is allang vervangen. Alleen de mens zit er nog.
Supportroles, recepties, planning, administratie.
We hebben dat zelf steeds verder geoptimaliseerd, gestandaardiseerd, geprotocolleerd tot het punt waarop je je af kan vragen of het nog wel mensenwerk is. Zijn het niet net mensen die de regels van het systeem volgen en uitspreken?
En dan komt opeens AI en dan zeggen we: "Zie je wel? Dat kan ook zonder mens."
De kans om de mens terug te halen
Misschien is dit hét moment om de mens weer menselijke taken te laten doen. De supportmedewerker heeft tijd voor persoonlijk contact. De receptionist luistert naar de reden dat een afspraak verzet moet worden. Enzovoorts. Dus eigenlijk krijgen we een kans om de mens weer terug te halen.
Maar wat als je zo'n systeem wél moet bouwen? Wat als je grip wil houden op wat er gebeurt?
Dán heb je tools nodig die menselijk begrip en controle niet uitsluiten, maar juist centraal zetten.
Waarom PolySynergy
Daarom bouw ik aan PolySynergy.
Een systeem dat je helpt om AI-processen en automatisering visueel, begrijpelijk en aanpasbaar te maken. Niet om mensen overbodig te maken, maar zodat jij zélf de keuze houdt:
- Wat moet geautomatiseerd worden?
- En wat niet?
- Maar ook: Wanneer betrekken we de mens erbij?
Automatiseren is niet het probleem.
Vergeten wat we inleveren, dát is het probleem.